Eskeintza, nere aita zenari

Hau da lehengoan Xabier Letek irakurri zuen olerkietako bat. Izen bereko diskoan ere argitaratu zuen urte batzuk lehenago, kasu honetan Karlos Gimenezen musikak lagundua.





Bizidunari aberri apala gertatzen zaion etxe orokorrean
eresirik gabe hil ziren aurrekoak,
duintasun isilez, harridura gabe zorte bakartian
beren azken orduari destainuz iheska
haiek, denbora ukatu baten kudeatzaileak.


Goizero begiratzen zioten mentura itsuari
ohizko afan larrien beira lurrunduan
eta liburu hertsi batetan misterioa zantzutuz
apal zeramaten, zorte bakartian, zeruen iraina.


Gauero hesten zutelarik nekearen parentesia
halabeharrari emana izan zaion orri lerrorik gabean
leialtasunari galdegiten zioten arauaren berri
etsipenak zalantzari erantzuten dion ordu eskergean.


Han, haiek zuten gorpuztu kondaira itsua,
giza destinoa deitzen den zoriak eraman zituen
neurri denen gainetik dagoen agindua bereganatzera:
besteen agindua, jainkozkoa, gizakoia, beti ikurtua.


Urduri, arretaz entsegatu zituzten keinu maitekorrak.
lanean galdu zuten arrenkura gabe bizitzaren dema,
onest izan ziren ahal zuten neurrian beren buruekin
eta azkenean arerioari eskaini zioten jakitun zaharrak
hauzien unean ironiaz ohi duen erruki osoa.


Gaur, oharpen zatituen desasoguari darraikion gatazka
norberari arrotzak zaizkion norabide erabakiorretatik jarraitzerakoan,
guri haiek, aintzinako irri eta negarren epopeia idatzitakoek
nor zirenen irudi deseginkorretatik digute irakasten
ez dagokiola gizakumeari giltzarria duten jainkoen epaia:
pietate haundiaren arreta digute gauetik zuzentzen.
He aquí la traducción del poema que dedicó Xabier Lete a su padre; en la entrevista que cité hace algún tiempo da algunas de las claves para comprenderlo mejor. 

En la casa común, humilde patria y morada de los vientres,
murieron los antepasados sin elegía que los ensalzara,
en digno silencio, afrontando sin sorpresa su particular destino.
tratando de eludir el espanto de la hora postrera
murieron ellos, protagonistas de un tiempo abolido.


Cotidianamente afrontaron el dictado del ciego azar
en el empañado espejo de los habituales afanes
y atisbando el misterio en un libro hermético
sobrellevaron con resignación la ofensa que, solitarios, el cielo les infería.


Pues cerraban cada noche el paréntesis de la fatiga
en la página no escrita que la fatalidad impone,
preguntando por la ley que dicta cualquier lealtad,
en la hora ingrata en que la desesperanza a la duda responde.


Allí, ellos dieron cuerpo a la ciega historia humana;
esa aventura llamada sentido los empujó
a hacer suyo el dictado que supera cualquier medida:
ajeno dictado siempre, divino o humano, levantado como estandarte.


Inquietos, ensayaron diligentemente amorosos gestos,
perdieron trabajando, sin amargura, la apuesta de la vida,
fueron honestos, en la medida en que les fue permitido
y al final ofrecieron al enemigo la compasión
que una antigua sabiduría es capaz de prodigar con ironía.


Hoy, al continuar la lucha que corresponde al desasosiego
de lo parcialmente comprendido,
por rutas definitorias que a cada cual resultan extrañas,
a nosotros ellos, que protagonizaron una epopeya de risa y llanto,
desde la imagen fragmentada de lo que fueron nos enseñan
que no corresponde al hombre la sentencia de dioses que quizás sepan:
desde su noche elevan a nosotros el clamor de su piedad.

Comentarios

  1. Mila esker,Iñaki,..... zenbat ta zenbat oroimen eta irudi goxuak (txikitan eta bai gaztetan ere, aita ta amarekin sukaldean), 33rpm diskoetan Xabier Leteren abestiak eta hitzak entzuten,..., eta baita ere Lourdes Iriondorenak .
    Pozik berriro !!! .
    Ondo izan !!!

    ResponderEliminar
  2. Hau ez du abesten, Mallory, errezitatu baizik, aipatu dudan diskoan zein azken boladan burutzen ari den emanaldietan. Eta hunkigarria da benetan.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Aquí también puedes colaborar tú.
Idatzi ere egin ahal duzu txoko honetan.