Non dago paradisua?

Bernardo Atxaga, 2010/03/16

Atzo iluntzean Arriagan bildu ginenon ustez handik hurbil seguruenik, Emilia. Eta ez genuen behar izan On Eulogiorena bezalako bazkaririk hori baieztatzeko. Ala bai, auskalo, baina izatekotan geurea janari "espirituala" izan zen, popo ñiñi mau sex mou, ez zeurea bezalako legatza, Bruno zaharrarekin batera ibiltzen omen den Arantzazuko katu arraiadun hori.

Gustura asko aditu genituen Bernardo Atxagak irakurri eta esandakoak atzo: umoretsu zenbaitetan (Don Eulogiorena Arantzazun, katuen narrazioa futbol-partida bailitzan...) egunerokoari ere tartea eginez (alkateen hika-mikena edota gripea esaterako), hunkigarri bestelako une batzuetan; adibidez,  burua galtzen duen emakume zaharrarena txapela kentzeko modukoa nere ustez. Azkar eta gozo euskara aldetik (bitxi suertatu zitzaidan /ts/ ahoskatzeko modua) ezagutza partekatua ezinbestekoa izan zen ulertzeko, baina entzuleriaren adinaren bataz bestekoa kontuan izanda, seguru alderdi horretatik ez zela arazo handirik izan.

Pianoa zein kitarra lagun izan zituen Juan Carlos Pérezen ahotsak; agian, eta jakin badakit baten bat baino gehiago ere izan zena aurrekoan antzoki berean Itoiz Suite entzuten, belaunaldi bati gaztaroko oroitzapenak dakarzkigun ahotsa.

Bere blogean atzo adierazitako batzuk jaso zituen Atxagak orain dela ia bi urte, portzierto. Eta aipatzekoa, baina ez harritzekoa, Leterekin gertatu zen bezala, sarrerak agortuta zeudela jakinarazten zuen kartela ikustea txarteldegian.

Trataba del paraíso la actuación conjunta de Bernardo Atxaga y Juan Carlos Pérez ayer en el Arriaga; y a fe que en esa hora pasada que estuvimos, para muchos y muchas asistentes no debió estar lejos de allí. Al margen del ritmo, del humor que en ocasiones destilaba lo que leía / decía Irazu (esa narración de unos gatos al sol al borde la piscina como si de un partido de fútbol se tratara o las aventuras del cura Don Eulogio) quisiera destacar también esa parte de la narración de la anciana que va perdiendo la cabeza; espero verla publicada, aunque me quede la duda de si al ser leído el texto tendrá la fuerza que sentí ayer. 

Euskera ágil, aunque me parece que era imprescindible el conocimiento compartido para seguir las intervenciones. De todas formas, vista la edad media del auditorio (a destacar que de nuevo se colgó el cartel de "no hay billetes") seguro que no hubo problemas en ese sentido, lo mismo que serían semejantes, por aquello de la edad, los recuerdos que nos trajo la voz del mutrikuarra.